. ik wilde effe iets delen over de workshop die ik afgelopen dagen heb gedaan Over mijn reis. Niet de klass
ieke blog maar wel 100 procent mezelf.
Over een paar dagen stap ik op de trein. Naar elders. Wat daar ligt is vaag: een workshop, naakt theater, een andere lucht.
(Niet werkelijk naakt – maar iets dat véél kwetsbaarder is.)
In mijn hoofd: een oorlog zo oud als mijn naam.
Het ene ik – een klef, zwetend beest met ogen als antennes – vraagt zich af:
Hoe zien ze mij? Hoe klink ik? Mag ik er zijn als ik niet presteer?
Het andere ik – stiller, schuiner, met modder aan zijn voeten – zegt:
Laat het. Laat jezelf los. Word een vreemdeling in je eigen verhaal.
Ik ken dit schouwspel. Van vroeger.
Van toen alles vloeibaar was en ik dacht dat controle hetzelfde was als overleven.
Toen de wereld een jury was.
Toen ik – gewapend met het juiste masker, de juiste toon, het juiste knikje – wachtte op goedkeuring alsof het zuurstof was.
En ik kreeg lucht. Maar nooit adem.
De Circusadem van de Ochtend
We beginnen hier met yoga. Elke ochtend.
Alsof de zon op tijd wacht.
Mindfulness. Ademen door je navel.
Een man met ogen als roerloos water en een zachte stem zegt:
"Fall in love with the unknown."
Ik haat hem.
Want ik begrijp hem.
En dat doet pijn.
Ik voel een steek, daar waar vroeger drugs zat.
Want ja – ik weet waar hij het over heeft.
Ik heb het jarenlang vermeden: perfect zijn, leveren wat zij willen,
acteren alsof het leven een script kent.
Alsof er een publiek was dat mocht beslissen of ik bleef of verdween.
Ik herken het nu. Het gif. Het theater dat verslaving is.
Met maskers voor elke scène.
Leugens die klinken als waarheid – als je ze vaak genoeg oefent:
"Ik ben niet verslaafd."
"Het was niet mijn fout."
Ruimte voor het Ware Gezicht
Wat blijft er over van je, als je elke ruimte vult met wat je denkt dat ze willen?
Wat blijft er over als jij jezelf altijd herschrijft?
In de verslaving was ik een acteur.
In herstel probeer ik gewoon mezelf te zijn.
Geen rol. Geen tekst. Geen publiek.
Maar eerlijk?
Ik vind het moeilijk.
Om echt te zijn.
Om niet toch iets te spelen – al is het maar een versie van echtheid.
Er is nog altijd dat stemmetje dat fluistert:
Pas je aan. Wees beter. Doe normaal.
En soms luister ik. Uit gewoonte. Uit angst.
Mezelf zijn klinkt simpel, maar het voelt vaak als zonder huid lopen
door een wereld vol ruwe handen.
Ik wil het wel. Echt.
Maar het is werk.
Dag na dag.
Niet verdwijnen in een nieuw masker – maar blijven. Hier.
In dit lichaam. Met deze stem. Zonder zekerheden. Zonder script.
Alleen maar adem.
De Stad Die Alles Uittrekt Ostuni.
Witte stad. Zon op je ogen. Geen schaduw om in te vluchten.
Het Naakte Theater is geen metafoor. Je staat er. Zonder decor.
Er is geen ruimte voor mooidoenerij.
Geen plaats voor een ingestudeerde glimlach.
Alleen mijn lichaam.
Mijn stem.
Men menselijkheid. Onbewerkt.
Het doet denken aan herstel.
Niet het herstel van folders en beloftes,
maar dat andere: het naakte, rammelende, bibberende herstel
waarin je alleen overblijft met jezelf.
Zonder dop. Zonder uitvlucht.
Bang? Ja.
Opgewonden? Ook.
Zoals die eerste dagen zonder verdoving.
Je weet niet wat komt – maar je weet dat het echt is.
Vallen – en Blijven Liggen
Vroeger vreesde ik hun blik.
Hun afwijzing, hun frons, hun stilte.
Nu leer ik iets anders:
Moed is niet het overwinnen van die blik,
maar het durven blijven staan wanneer die je doorboort.
Ik hoef niet ieders lief te zijn.
Ik hoef niet op elk podium te passen.
Mijn plek is niet daar waar ze klappen,
maar daar waar ik niet hoef te buigen.
Ik schrijf dit niet als overwinning.
Ik ben geen held. Geen succesverhaal.
Ik ben iemand die leert vallen.
En soms blijft liggen.
En soms weer opstaat.
Deze reis is een workshop.
Het is geen uitje.
Het is een confrontatie met de schaduw waar ik steeds omheen liep.
Wat er ook gebeurt in de volgende stad –
ik wil daar zijn als mezelf.
Met alle gebreken en al.
Met de angst en de hoop.
Niet als acteur.
Maar als mens.
Naakt.
En eindelijk vrij genoeg om dat ook zo te laten.