Dit vervloekte gebouw. ik ga niet liegen: het heeft me kapotgemaakt sinds de dag dat ik de sleutels omdraaide. een hel van maanden die zich uitrekten als jaren. Maar die keuze heb ik zelf gemaakt. De rekeningen die binnenkwamen als zweepslagen. De ambtenaren met hun stempels en hun papieren kruistochten. Er waren nachten dat ik wakker lag en dacht: waar ben ik godverdomme aan begonnen? en met wie?
Maar het leven, dat smerige, prachtige beest, dat lacht om onze plannen. Het sleurt je mee over wegen die je nooit wilde bewandelen. Toen ik dit pand kocht voor mijn praktijk - mijn kleine vesting tegen de duisternis van verslaving. wist ik dat hier ooit mensen hadden gedronken, gelachen, gehuild. De oude toog stond er nog, als een getuige van duizend verhalen. De muren zweet van generaties die hier hun zorgen hadden verdronken.
En nu? Nu begrijp ik het. Alle ellende, alle stress, alle slapeloze nachten - het heeft me hierheen gebracht. Naar dit inzicht. Naar deze waarheid.
Van café naar praktijk naar... wat dan wel?
Het gebouw praat tegen me. Niet zachtjes, niet vriendelijk. Het schreeuwt soms, het fluistert, het dreigt. Elke dag als ik hier werk tussen lotgenoten en hun gebroken dromen, voel ik de geschiedenis van deze plek. Mensen die hier kwamen om te vergeten, om te zijn wie ze waren, om hun maskers af te zetten. Net zoals ik hier heb gevloekt, getwijfeld, geworsteld met de duivels van staal en beton en bureaucratie.
Een café - wat is dat eigenlijk? Meer dan een plek waar je bier tapt of koffie schenkt. Het is een theater, een biechtstoel, een slagveld van emoties. Een plek waar mensen samenkomen met hun lelijke waarheden en hun mooie leugens.
En plotseling, tussen alle frustraties door, sloeg het in als een bliksem: waarom zou ik deze authentieke café-sfeer niet weer tot leven wekken? Maar dan anders. Dieper. Eerlijker.
Later meer....